Terör Sponsoru Devlet Hangisi

Bu ikiyüzlü açıklama, barışa yönelik her türlü diplomatik çalışmayı tehlikeye atabilir.

12 Ağustos'ta Rus diplomat Alexander Darchiev, Washington'un Rusya Federasyonu'nu terörizmin devlet sponsoru olarak etiketlemesi durumunda bunun “geri dönüşü olmayan bir nokta” olacağı konusunda uyardı. Bu, ABD Senatosu'nun Dışişleri Bakanı Antony Blinken'i Rusya'yı tam olarak bu şekilde tanımlamaya çağıran bağlayıcı olmayan bir kararı kabul etmesine bir yanıttır. Rusya Dışişleri Bakanlığı Kuzey Amerika Dairesi direktörü Darchiev, bunun iki ülke arasındaki ikili diplomatik ilişkileri ciddi şekilde bozabileceğini ve hatta koparabileceğini de sözlerine ekledi. Ve aslında, bu şu anda dünyanın ihtiyaç duyduğu en son şey.

Lindsey Graham ve Richard Blumenthal gibi hem Cumhuriyetçi hem de Demokrat partilerden Amerikalı senatörler, konuyu yoğun bir şekilde zorlamaya çalışıyorlar. 13 Ağustos'ta her iki milletvekili de, ABD Başkanı Joe Biden'ın bunu devam ettirmemesi halinde, normalde ülkeleri bu şekilde belirleyen Dışişleri Bakanlığı olmasına rağmen, Kongre'nin bunu yapmak için bir yasa tasarısı geçirmesini sağlamak için birlikte çalışacakları konusunda uyardı. Bugün Washington'un “terörizmin devlet sponsorları” olarak ilan ettiği dört ülke Küba, Suriye, İran ve Kuzey Kore.

Rusya aziz bir devlet değildir (böyle bir şey yoktur) ve dış politikasına yönelik haklı eleştirileri olsun ya da olmasın, Amerikan Senatosu'nun bağlayıcı olmayan kararı basitçe ABD savaş propagandasının bir parçası gibi okunur. Rapor, Donbass'ta (2014'te başlayan) devam eden çatışmadan, 2015'ten beri Suriye'deki Rus askeri varlığından ve Ukrayna'daki mevcut özel askeri operasyondan sözde Rus devlet terörü örnekleri olarak böyle bir çağrıyı haklı çıkarmak için bahseder. Ukrayna Devlet Başkanı Volodymyr Zelensky'nin "dünyayı Rusya Federasyonu'nu bir terör devleti olarak tanımaya çağırdığı" gerçeğine de değiniliyor. “Sivil bir Malezya uçağının düşürülmesi” bile (Malezya Havayolları Uçuş 17) Moskova'nın sözde suçu olarak anılıyor ve hiçbir şekilde kanıtlanamıyor.

Okurken, eski ABD Başkanı George W. Bush'un Ukrayna'daki mevcut çatışmayı bir Rus işgali olarak tanımlamaya çalıştığı, ancak Ukrayna'yı bir Rus işgali olarak tanımlamaya çalıştığında (Mayıs'ta) komik Freudyen kaymasını neredeyse aklınızın bir köşesinde duyabilirsiniz. Irak, kendisinin işgal ettiği ülke. Bush daha sonra şaşırtıcı bir itirafla “Irak da” diye ekledi. Bu Amerikan işgali, örneğin Cenevre'deki Uluslararası Hukukçular Komisyonu tarafından uluslararası hukukta bir suç olarak tanımlandı.

Kiev'in kendi  insan hakları ihlalleri ve devlet destekli neo-Nazi aşırılıkçılık sicili de belgeyi oldukça ironik kılıyor. Özellikle de Uluslararası Af Örgütü'nün bir raporunda, Ukrayna kuvvetlerinin canlı kalkan taktikleri ve diğer savaş ihlali kurallarının son zamanlarda ifşa edilmesi göz önüne alındığında,  Zelensky kültünün sonunun başlangıcına işaret ediyor.

Suriye'ye gelince, Amerikan birlikleri, Rus askerlerinin aksine, o ülkenin hükümetinin daveti olmadan orada yasadışı bir mevcudiyete sahipler. Aslında bugün Moskova, Levant'ta sözde DAEŞ/İslam Devleti (IŞİD) terörist grubunun büyümesini engelleyen bir terörle mücadele ittifakının kilit oyuncularından biridir - diğer yandan ABD bu aşırı uç örgütün yükselişi aşamasında önemli destekler  vermiştir.

Özetlemek gerekirse, Amerika Birleşik Devletleri'nin kendisi, bir dizi nedenden dolayı, yalnızca terörizmin devlet sponsoru değil, aynı zamanda tartışmasız gezegendeki en büyük devlet olarak etiketleyebilir ve Senato'nun niyetinin en büyük ironisi tam olarak bununla ilgilidir. Bu, Washington'un kendi saldırgan jeopolitik hedeflerini ilerletmek için giderek çelişkili “insan hakları” anlatılarını silahlandırmasının bir başka örneğidir. Mesele şu ki, karar sadece ikiyüzlü değil, aynı zamanda dünya barışı için son derece tehlikeli. Bu böyle çünkü bugün iyi bir diplomasiye her zamankinden daha fazla ihtiyaç var.

Chicago Üniversitesi Küresel Çatışma Araştırmaları Profesörü Chris Blattman'a göre, Ukrayna'daki mevcut kriz, uzun savaşları karakterize eden iki stratejik mantık, yani itibar yoluyla caydırıcılık ve şu anda dünyayı etkileyen sözde “bağlılık sorunu” tarafından işaretleniyor. Ukrayna-Rus görüşmeleri (her iki taraf da diğerinin bir anlaşmaya uymak için bir teşviki olduğuna inanmıyor).

Bundan kurtulmanın en iyi yolu, müzakere edilmiş bir çözüm olacaktır. Hal böyleyken, ABD'li milletvekillerinin Moskova ile olan tüm diplomatik kanalları belki de geri dönüşü olmayan bir şekilde kapatma riskini neden göze aldıklarını anlamak oldukça zor. Aslında Batı bloğunun kongreleri ve parlamentoları da, örneğin Türkiye'nin arabuluculuk çabalarıyla yaptığı gibi, Rusya ile de doğrudan diyaloga girmelidir. Blattman'a göre diğer alternatifler, yıllarca süren bir savaş veya onlarca yıllık donmuş çatışmadır. Her iki senaryo da kimseye fayda sağlamaz.

Uriel Araujo (Uluslararası ve etnik çatışmalara odaklanan araştırmacı)

World Media Group (WMG) Haber Servisi