Prova Rehearsal Ka Ankara'da

“Başkaları gibi görünmek esasen flâneur’ün işine gelir. Zira bu anonimlik ve tebdili kıyafet sayesinde istediği her yere fark edilmeden girip çıkabilir, istediği şekilde gözlem yapabilir… Mekânsal, ahlaki ya da kültürel anlamda ona yasaklamış hiçbir yer yoktur.”* 

*Asuman Suner,

Hong Kong-İstanbul: Şehri Şahsileştirmek.

‘Test etmek’, ‘teyit etmek’, ‘sınamak’, ‘denemek’ ve ‘incelemek’ anlamlarını barındıran prova sözcüğünün kökeni, Latince probare fiiline dayanır. Kelimenin ilk üç anlamı yaşanması muhtemel bir deneyimin hazırlığını yapabilme -bir tür denetleme- üstüne kuruludur; tekrarla yakın ilişkilidir. Tekrarlar benzerlik gösterse de her biri kendine özgüdür. ‘Denemek’ ve ‘incelemek’ anlamları ise sözcüğü denetim ve tekrarla ilgili çağrışımlardan uzaklaştırır; dikkatli bir gözlem yeteneğine, esnek olabilmeye, icabında kılıktan kılığa girebilmeye tekabül eder. Günümüzdeki kullanımlarını kazanana kadar geçirdiği süreçler ve barındırdığı anlamlar birlikte değerlendirildiğinde, provanın dönüşüme sürekli devam ettiği söylenebilir. Prova yeniden düşünülmeye ve düzenlenmeye açıktır.

Prova, Özcan’ın pratiğine geniş bir bakış sunar. Sergi mekânına yayılan üretimler, sanatçının geçmiş çalışmalarının, başka sanatçılara ait üretimlerin, arşivinin ve İstanbul-Ankara-İzmir dönemlerine ait kişisel izlerin aralarına sızar. 1978 tarihli bir vesikalık, istiflenmiş görseller, bir banyo fayansı, oda anahtarları, otel odası fotoğrafları, anonim mekânlar-tanıdık mekânlar, gizlenmiş hatıralar, geleceğe dair tahayyüller… Prova’da yer alan işlerin ve nesnelerin yan yanadalığı özel ve kamusal olan arasında bir köprü kurar.

Prova bir kişisel sergi olmaktan ziyade Özcan’ın düşünme yöntemlerini açığa çıkartan, sürekli dağılıp yeniden kurulan bir hafıza alanı olarak kurgulanmıştır. Güncel işler ve arşivden çıkanlar, birer referans noktası olarak, sanatçının pratiğinin yeniden yorumlanabilmesine, görünmeyen anlatıların açığa çıkmasına olanak sağlar. Sergi aynı zamanda bir açık atölye olarak da ele alınabilir. Özcan’ın çalışmalarını yürüttüğü odanın mekâna yığıp, üretimini yine sergi alanında devam ettirerek imgenin farklı sunum ve sergilenme biçimlerinin deneyimlendiği bir mekân meydana getirir.

Yazan:Merve Elveren