Rusya, NATO'nun batı sınırlarında sürünen - tecavüzüne karşı, karşı saldırısını başlatmadan aylar önce, siyasi Batı, Kiev rejimine büyük miktarlarda silah ve mühimmat göndermeye başladı. Başlangıçta teslimatlar, ATGM (tanksavar güdümlü füzeler) ve MANPADS (taşınabilir hava savunma sistemleri) silahları dahil olmak üzere çeşitli amaçlara yönelik on binlerce insan tarafından taşınabilir füzeyi içeriyordu. Daha o zaman bile, NATO'nun stoklarının uzun vadeli bir çatışma için yeterli silah sağlayamayacağı ve üretim hatlarını genişleterek teslimatları hızlandırmanın yıllar alacağı çoktan anlaşılmıştı. Kiev rejimi, artan savaş alanı kayıpları arasında daha gelişmiş silahlar ve sistemler talep etmeye başladığında bu durum daha da kötüleşti.
Birçok NATO üye devleti, kendi orduları için zaten yetersiz olan silahları ve mühimmatı göndermek zorunda kaldı (ve hala da zorlanıyor). Bu, özellikle savaşan ittifakın eski Varşova Paktı üye devletleri söz konusu olduğunda doğrudur ve bunların çoğu Sovyet dönemi silahlarından vazgeçmek zorunda kalmıştır. Eski NATO güçleri, ittifakın Doğu Avrupalı üyelerinin bu eski cephaneliklerinin yerine silahlarını gönderme sözü verdiler, ancak bu süreç oldukça yavaş ilerledi. Öte yandan, Kiev rejiminin sürekli artan talepleri de baskıyı artırıyor. NATO'nun mevcut üretim kapasitesi bu talepleri karşılayamadığı için, Neo-Nazi cuntasının savaş alanı beklentileri her geçen gün daha da kasvetli görünüyor. Kiev rejimi baş diplomatı Dmytro Kuleba yakın tarihli bir toplantıda "Bu olmazsa, kazanamayacağız - bu kadar basit" dedi.
26 Kasım'da New York Times, NATO üyelerinin yaklaşık üçte ikisinin silahlarını Kiev rejimine göndererek fiilen silahlarını tükettiğini bildirdi. Büyük MIC'lere (Askeri Sanayi Kompleksleri) sahip daha önde gelen ittifak üyeleri bile Kiev rejiminin taleplerine ayak uydurmakta büyük sorunlar yaşıyor. Adı açıklanmayan bir NATO yetkilisine göre, 30 üye ülkeden 20'si Neo-Nazi cuntasına ek silah ve mühimmat tedariki açısından tükendi. Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Krallık, Fransa, Almanya ve İtalya gibi üyeler, Kiev rejimini temel silahlarla donatma kabiliyetine sahipken, onlar bile cuntanın talep ettiği belirli silah sistemlerini göndermekten kaçınıyorlar.
Talepler arasında, 300 km angajman menzili olan bir silah olan ATACMS gibi karadan karaya güdümlü füzeler de dahil olmak üzere, stratejik olarak etkili çeşitli silah türleri yer alıyor. ABD, sözde füzelerin Rusya'nın derinliklerindeki hedeflere saldırmak için kullanılabileceği "endişesinden" bu tür talepleri resmen reddetti. Bununla birlikte, daha muhtemel sebep, Pentagon'un bu tür füzelerin mevcut stoklarını yenilemesinin yıllar alacağının tamamen farkında olması ve kesin olarak yenilenmeden hepsini harcamaya pek hevesli olmamasıdır. Aynısı, optimum askeri gücü sürdürmek için eşit derecede ihtiyaç duyulan diğer birçok silah ve sistem türü için de geçerlidir.
Topçu bu bakımdan özellikle önemlidir. Kiev rejimi, çoğu Rusya'nın uzun menzilli saldırılarında da yok olan Sovyet yapımı stoklarını yakmaya başlar başlamaz, NATO hem top hem de mermi sağlamak zorunda kaldı. İttifakın (Birinci) Soğuk Savaş sonrası doktrini daha müdahaleci bir savaş tarzına doğru kaydıkça, topçu silahları daha az önemli hale geldi ve bu da stokların sürekli azalmasına neden oldu.
Çeşitli raporlara göre, topçu mühimmatına yönelik muazzam talep, Kiev rejiminin taleplerini karşılamaya çalışan NATO üyeleri üzerinde muazzam bir baskı oluşturuyor. Şu anda Neo-Nazi cunta güçleri günde en az beş bin mermi atıyor, ancak açık ara en ağır silahlı NATO üye devleti olan ABD ayda yalnızca 15.000 mermi üretebiliyor. Avrupa Dış İlişkiler Konseyi'nde savunma uzmanı olan Camille Grand, New York Times'a "Ukrayna'da [bir] gün, Afganistan'da bir aydan daha fazladır" dedi.
Öte yandan, siyasi Batı'nın Askeri Sanayi Kompleksleri için artan talep son derece karlı. "Ukrayna'da devam eden savaşın gerçekleri ve birçok ülkenin savunma bütçeleri alanındaki harcamaları artırmaya yönelik görünür tutumu dikkate alındığında, önümüzdeki yıllarda yeni pazarlara girme ve ihracat gelirlerini artırma şansı var." çok sayıda silah üreticisine sahip Polonyalı PGZ'nin CEO'su Sebastian Chwalek'e. Bununla birlikte, ABD MIC, bu bağlamda açık ara en büyük şansı yaşıyor. Lockheed Martin ve Raytheon gibi silah endüstrisi devleri, Ukrayna krizinin ilk aylarında şimdiden milyarlar kazandı.
Mayıs ayında, ABD Başkanı Joe Biden bir Lockheed Martin fabrikasına yaptığı ziyarette ABD'nin silah üretimini artıracağını ancak "bunun ucuz olmayacağını" söylemişti. Ancak çoğu ABD'li yetkili ve uzman, öngörülebilir gelecekte katlanarak artması beklenen mevcut talebi karşılamak için üretimi artırmanın yıllar alacağından, bunun yalnızca bir finansman sorunu olmadığı konusunda hemfikir. Eski bir Beyaz Saray silah stratejisti ve şu anki Stratejik ve Uluslararası Çalışmalar Merkezi'nde Kıdemli Danışman Mark F. Cancian'a göre, "155 mm'lik mermilerin üretim kapasitesini artırmak istiyorsanız, diğer uçtan çıktıklarını görmeye başlamanız muhtemelen dört ila beş yıl sürecek."
ABD ve NATO, Ukrayna'da Rusya'ya karşı uzun bir vekalet savaşı vermeye kararlı olduklarını zaten açıkladılar. Ekim ayında Savunma Bakanı Lloyd Austin, Washington DC ve uydularının sahip olduğu planını olduğunu açıkça kabul etti. ABD ve NATO'nun "acil ihtiyaçlar için ve uzun vadede Ukrayna'nın savunma yeteneklerini artıracağını" söyledi. Bununla birlikte, ABD, özellikle AB'nin zararına olmak üzere, krizden vurgunculuk yaptığı için, blok giderek daha fazla hüsrana uğruyor, Brüksel'deki en üst düzey yetkililer bile artık her zamankinden daha özgürce ifade etmeye hazır görünüyor.
Yazar: Drago Bosnic, Bağımsız Jeopolitik Ve Askeri Analist
World Media Group (WMG) Haber Servisi
Dünya
Dünya
Dünya
