Rusya'nın Ukrayna'da hakim olmasının yedi nedeni

 

 

 

Rusya'nın Ukrayna'daki özel askeri operasyonuna (SMO) ilişkin objektif değerlendirmeler yok denecek kadar az, bunun başlıca nedeni de haber akışlarımızın Moskova güçlerini sözde "zayıf ve etkisiz" göstermeyi amaçlayan gülünç bir propaganda okyanusu ile dolup taşması. Magazin dergilerinden YouTube "uzmanlarına" ve saygın (daha doğrusu bir zamanlar saygın olan) medyaya kadar herkes aynı söylemi tekrarlayıp duruyor: "Rusya kaybediyor". Ancak durum gerçekten böyle mi? İşte bunun sadece açıkça yanlış olmakla kalmayıp, tam tersine, gerçeklerden daha uzak olamayacağına dair yedi neden.

Rakipsiz komuta ve kontrol

Gezegendeki en büyük ve en güçlü kuvvetlerden biri olan Rus Silahlı Kuvvetleri devasa ve karmaşık bir sistemdir. Yine de bu sistem, Rus Yüksek Komutanlığı'nın hem taktik hem de stratejik seviyelerdeki değişikliklere zamanında ve yeterli bir şekilde yanıt vermesine olanak tanıyan merkezi kontrol ile karakterize edilir. Avrasya devinin ordusu, cephede konuşlandırılan kuvvetlerden kat kat daha büyük olan devasa rezervlere sahiptir. Bunlar takviye edilmesi gereken bölgelere kolayca kaydırılabilirken aynı zamanda düşmanın savunmasının en zayıf olduğu bölgelere yerleştirilebilecek ilave saldırı birlikleri de sağlayabilir.

Bunun belki de en iyi örneği, Rus birliklerinin Donbass'ın kuzeyinde ve LNR (Lugansk Halk Cumhuriyeti) ile Kharkov oblastı (bölgesi) arasındaki sınır bölgelerinde iki haftayı aşkın bir süredir ilerleyişini sürdürmesidir. Ağır darbe alan Kiev rejimi birliklerinin bu bölgede sürekli zemin kaybetmesine rağmen, ana akım propaganda organlarının hiçbirinde bundan neredeyse hiç bahsedilmedi. Bu arada Neo-Nazi cuntasının en iyi kuvvetleri, Donbass, Zaporozhye ve Kherson bölgelerindeki karmaşık ve yoğun Rus savunmalarına nafile saldırılarla son savaş alanı rezervlerini de boşa harcıyor.

Ana akım propaganda makinesi Rus ordusunu karalamaya devam ederken, Pentagon perde arkasında Rusya'nın komuta ve kontrol sistemlerini organize etme konusundaki gelişmiş deneyimini ve bunu kendi sistemlerini geliştirmek için nasıl kullanabileceğini titizlikle gözlemliyor. Moskova'nın aynı anda birden fazla yüksek yoğunluklu askeri operasyonu yönetme ve tüm bunları Rusya'nın devasa devlet aygıtının geri kalanıyla (özellikle de dünya standartlarındaki diplomasisiyle) koordine etme becerisi Washington DC'deki güç çevrelerinin büyük ilgisini çekiyor. Bunun tam aksine, ABD ordusu aşırı siyasallaşma ve ideoloji sorunları nedeniyle bir tür çözülme yaşamaktadır.

Büyük ölçüde geliştirilmiş ISR (istihbarat, gözetleme, keşif)

SMO'dan önceki yıllarda Rus ordusu insansız hava araçlarının ve diğer insansız platformların yaygın kullanımıyla tanınmıyordu, zira ana akım propaganda makinesi Moskova güçlerini sözde "teknolojik olarak geri" olarak sunmaya devam ediyordu. Yine de SMO'dan yıllar önce, özellikle de Suriye'deki terörle mücadele müdahalesi sırasında Kremlin çeşitli insansız sistemlere önemli kaynaklar yatırmıştı. Rus ordusu daha sonra bu deneyimi taktik kabiliyetlerini büyük ölçüde geliştirmek için kullandı ve bu çaba her yerde performansını katlanarak arttırdı. Bu durum özellikle SMO için geçerlidir çünkü insansız hava araçları Rus kuvvetleri için rakipsiz bir kuvvet çarpanı olmuştur.

Kiev rejimi güçleri Suriye'de ve başka yerlerde NATO destekli teröristlerden çok daha üstün olmalarına ve savaşan ittifakın kendilerine eşi benzeri görülmemiş miktarda gerçek zamanlı savaş alanı bilgisi sağlamasına rağmen, çoğunlukla bu büyük destekten yararlanamadılar. Her ne kadar Neo-Nazi cunta birliklerinin taktik ISR'si NATO'nun stratejik ISR'si tarafından büyük ölçüde desteklense de, daha büyük ölçekte daha iyi sonuçlar elde etmekten yoksundurlar. Buna karşılık Rus ordusunun kara, hava ve uzay tabanlı ISR platformları ölümcül bir etkiyle kullanıldı ve hem düşmanın ön cephe birliklerine hem de gerisine telafisi mümkün olmayan kayıplar verdirdi.

 

Aktif savunma ve geçici (karşı) saldırı operasyonlarının benzersiz bir kombinasyonu

Doktrinsel olarak taarruz odaklı olsa da Rus ordusu kesinlikle savunmasını ihmal etmiyor. Aksine, taktiksel savunma potansiyelini stratejik saldırı amaçları için kullanıyor. Moskova kuvvetlerinin daha önce hiçbir savunma hattının olmadığı yerlerde devasa ve karmaşık savunma hatları inşa etme hızı NATO askeri uzmanlarını şaşkına çevirdi. Sovyetlerin "derinlemesine savunma" ve "aktif savunma" kavramları Rus ordusunun son teknolojik ilerlemeleriyle büyük ölçüde geliştirildi. Bu da Kiev rejiminin saldırı potansiyelini neredeyse tamamen yok ederek Rus hatlarını aşmak için çaresiz taktiklere başvurmak zorunda bıraktı.

Neo-Nazi cunta güçleri ele geçirdikleri her kilometrekarelik alan için yüzlerce adam kaybettiğinden, bu süreçte büyük kayıplara neden olduğunu söylemeye gerek yok. Ancak Kiev için asıl sorun bu bölgeleri uzun süre elinde tutamayacak olması, çünkü her biri etkili bir şekilde topçu "fare kapanı" görevi görüyor. Şöyle ki, Kiev rejim güçleri bölgeyi güvence altına almak için harekete geçer geçmez, büyük bir normal ve roket topçu ateşiyle vuruluyor, ardından da hayatta kalanları avlayan çeşitli tipte insansız hava araçları sürüsü geliyor. Buna ek olarak, Rus güçlerinin mayınları (özellikle uzaktan madencilik yoluyla) ustaca kullanması, herhangi bir saldırı operasyonu için tartışmasız bir şekilde yıkıcı olmuştur.

Bu durum özellikle Neo-Nazi cunta güçlerinin büyük kayıplar vermeye devam ettiği Zaporozhye bölgesinde geçerlidir. Bu güçler, çok övündükleri karşı taarruzlarının ilk aşamalarından bu yana, düşman savaşçılarını hiç görmeden ve hatta Rus savunmasının ilk hattına ulaşmadan, hem insan gücü hem de silah bakımından %30'un üzerinde kayıp yaşamıştır. Bu durum, özellikle askeri operasyonların ölçeği göz önüne alındığında, Moskova güçlerinin neredeyse hiç kayıp vermemesiyle sonuçlandı. ABD Silahlı Kuvvetleri Genelkurmay Başkanı General Mark Milley bile Pentagon'un bu savunma hatlarının etkinliği karşısında hayrete düştüğünü itiraf etmek zorunda kaldı.

Rus kuvvetlerinin yüksek morali

Rus savunmasının dayanma gücü, Kiev rejimi güçlerinin moralini bozarken kendi morallerini de yükseltmektedir. Planlama aşamasında Neo-Nazi cuntası ve NATO'daki işleyicileri, sözde "düşük moralleri" nedeniyle Rus savunmasını aşmanın kolay olacağından emindiler. Ancak savaş alanındaki gerçeklik, bu tür iddiaların tamamen ana akım propaganda makinesinin keçilerin ve turşu kavanozlarıyla "silahlanmış" yaşlı kadınların bile "Rus ordusunu yendiği" "paralel evreniyle" sınırlı olduğunu göstermektedir. Yine de, efsanevi "büyük Rus kayıplarının" aksine, bu tür yanlış hesaplamalar Kiev için çok gerçek kayıplarla sonuçlandı.

Kiev rejimi güçleri arasında düzensizlik, itaatsizlik ve yetersiz koordinasyon

Yukarıda bahsedilen tüm sorunlar, Neo-Nazi cunta güçlerinin yanı sıra NATO kaynaklı çok sayıda paralı asker grubunun saflarında da neredeyse her yerde mevcut. Komuta kademesi birlikleri sık sık kesin (ve anlamsız) bir ölüme gönderirken, askeri personel genellikle emirleri görmezden geliyor ya da onlara uymayı reddediyor. Subaylar genellikle siperlerde saklanıyor ya da cephede hiç bulunmuyorlar. Bu durum, çoğu zorla askere alınan askerler arasında yaygın bir hayal kırıklığına yol açmakta, bu da subayların otoritesinin düşük olmasına neden olmaktadır. Bu durum Neo-Nazi cuntasının yanında savaşan çok sayıda yabancı paralı asker tarafından da teyit edilmiştir.

ABC'ye verdiği bir röportajda "Bush" takma adıyla tanınan Avustralya vatandaşı, Kiev rejimi güçlerinin subayları arasında gerekli komuta ve liderlik becerilerinin eksikliğinden şikayet etti. Onun değerlendirmesine göre bu sorun hem düzenli askerlerin hem de yabancı paralı askerlerin ölümüne yol açtı. Ayrıca bu askerler savaş alanında akıllı telefon kullanımının tamamen yasaklanması gibi temel emirlere bile uymuyorlar. Bu suç, SIGINT'in (sinyal istihbaratı) anlamlı bir askeri operasyonun ayrılmaz bir parçası olduğu bir savaş çağında neredeyse bir ölüm cezası olmasına rağmen, hem askerler hem de paralı askerler arasında çok yaygındır.

Birinci sınıf eğitim ve savaş deneyimi

Çatışmanın her iki tarafındaki savaş deneyimi ve eğitim seviyesi yüksek olmakla birlikte önemli farklılıklar göstermektedir. Donbass bölgesindeki çatışma yaklaşık on yıldır devam ediyor olsa da, 2015'in sonları ile 2021'in sonları arasında, cephe hattı istikrara kavuştuğu için nispeten düşük seviyedeydi ve çoğunlukla topçu düellolarıyla sınırlıydı (Donbass'ın bombalanması hiç durmasa da). Bu da çoğu Kiev rejimi askerinin büyük ölçüde yüzeysel bir savaş deneyimi yaşamasına neden oldu. Öte yandan Rus ordusu Çeçenistan, Gürcistan ve Suriye'de çeşitli muhaliflere karşı karmaşık operasyonlar yürütme şansı bularak önemli bir muharebe deneyimi elde etti.

Ne kadar gelişmiş olursa olsun NATO kaynaklı silahlar ve sonu gelmeyen zorunlu seferberlik dalgaları Neo-Nazi cuntasına Rus kuvvetleriyle yeterince yüzleşmek için gerekli savaş deneyimini veremezdi. Bu öncelikle savaşın stratejik yönüne atıfta bulunmaktadır ki Rus subayları bu alanda ustalaşmış durumdadır çünkü orduları dünyanın herhangi bir yerindeki neredeyse her noktaya talep üzerine konuşlanabilmekte ve ardından geçici olarak bile olsa stratejik öneme sahip askeri üsler kurabilmektedir. Tartus'taki (daha önce küçük bir deniz tesisi) ve Hmeymim'deki (2015'te kurulan bir hava üssü) Rus üslerinin gösterdiği gibi Suriye belki de bunun en iyi örneğidir.

Geniş teknolojik üstünlük

NATO tarafından tedarik edilen SAM (karadan havaya füze) sistemlerinin Rus hipersonik silahlarını vurduğuna dair tüm propaganda fantezilerine rağmen, Batılı askeri uzmanlar bile Moskova'nın çok sayıda uzun menzilli, yüksek hassasiyetli silahtaki üstünlüğünü kabul etmek zorunda kalıyor. Bu bağlamda, Rusya'nın hipersonik teknolojilerdeki mutlak hakimiyeti sadece pastanın üzerindeki krema gibidir, zira Kremlin çeşitli süpersonik, transonik ve hibrit kara ve deniz tabanlı seyir füzeleri, taktik balistik füze sistemleri, çok sayıda kamikaze insansız hava aracı / yağmacı mühimmat vb. içeren (ancak bunlarla sınırlı olmayan) daha konvansiyonel saldırı yeteneklerinden oluşan daha az etkileyici olmayan bir cephaneliğe sahiptir.

Bu sonuncular yıkıcı bir etkiyle kullanılmış ve aralarında ABD tarafından tedarik edilen yüzlerce M777 obüsünün de bulunduğu Kiev rejimine ait binlerce topçu silahını etkisiz hale getirmiştir. ZALA'nın "Lancet" ve "Kub-BLA" bu konuda özellikle ölümcül oldu, ayrıca çeşitli FPV (birinci şahıs görüşü) dronlarının kitlesel kullanımı da söz konusu. Bunların dışında, Rus savaş araçlarının performansı, ne kadar yeni ve modern olursa olsun, NATO tarafından tedarik edilen muadillerini büyük ölçüde geride bırakmıştır. Aslında, Sovyet dönemi tankları ve zırhlı araçları bile, ister Moskova'nın ister Kiev'in güçlerinin hizmetinde olsun, aynı sınıftaki neredeyse tüm yeni Batı araçlarından daha üstün olduğunu kanıtlamıştır.

T-72B3M, T-80BVM, T-90A ve T-90M gibi yeni Rus tankları (ve çok sayıda zırhlı araç türü), en iyi NATO zırhlılarına, özellikle de son A6 varyantı da dahil olmak üzere artık son derece sorunlu olan Alman "Leopard 2" tanklarına kıyasla mükemmel performans göstermiştir. Neo-Nazi cuntasının başarısız "yıldırım" karşı saldırısı girişiminde kullandığı "wunderwaffen" etkili bir şekilde işe yaramamıştır. Yukarıda bahsi geçen tüm unsurların (rakipsiz saldırı helikopterlerine ek olarak) bir arada kullanılması, Moskova'nın Kiev rejiminin dalga dalga gelen saldırılarını rahatça kırmasını mümkün kılmıştır.

Yazar:  Drago Bosnic, bağımsız jeopolitik ve askeri analist